لڙي دل اسان جي لتاڙي وئي.
سڄو جيءُ جيون اجاڙي وئي.
گلابي خوشيون ٿيون ڦڪيون روح جون،
مزا ڪِرِمِچي سڀ لئاڙي وئي.
اميدن ۽ سپنن کي تيلي ڏئي،
سُڪن ساڻ ساوا به ساڙي وئي.
کلي کيچلي ٿي چري چِٻَ ڪڍي،
وڃڻ ساڻ ڳوڙها به ڳاڙي وئي.
لِڪايا سدا لوڪ ۽ پاڻ کان،
اهي راز پنهنجا اگهاڙي وئي.
بندو يار باندو چوي ٿو ‘‘دراز’’،
ته ويسور ويڌن ۾ واڙي وئي.
**