رات کي هن ڏينهن جي تيلي لڳي.
نِت نڪوري رُت ۾ تبديلي لڳي.
هر صبح بيباڪ ٿي اکلي وڃي،
ويڙهبي هر شام شرميلي لڳي.
لفظ اهڙا ڄڻ لڪڻ جهڙا لڳا،
گفتگو پڻ سخت پٿريلي لڳي.
باهه جهڙي ٿي پوي ٿي پر ڪڏهن،
چنڊ جي چانڊاڻ برفيلي لڳي.
شاعري تنهنجي به تو وانگي ‘‘دراز’’
رمز واري هاڻ رنگيلي لڳي.
**
غزل
يادگيرين سان رکي ياري اٿم
دل سڪل ڪا ڄڻ ٽٽل ٽاري اٿم.
وارياسي زندگي بڻجي وئي،
دل به ڄڻ پنهنجي تسي واري اٿم.
دل ڪپي ڪوري ڪڍي اُڇلي ڇڏيان،
تنهن ۾ پر ناري رهي پياري اٿم.
بي حقيقت خواب پويان خواهمخواهه
هر خوشي پنهنجي کري کاري اٿم.
تيل حُب جو صبر جو صابڻ هڻي،
سڪ اکين پاڻي سان وهنجاري اٿم.
ڪاڪ جون ناريون ضدي راڻي اڳيان،
وس وڻائڻ لئه جتن جاري اٿم.
سونهن ريجهائي رجهائي رمز سان،
اک ٺنڀي ٺاري ڪڏهن ٻاري اٿم.
هر خوشي، خواهش چري دل جي ‘‘دراز’’
يار جيئاري ڪڏهن ماري اٿم.
**