من کي ڇڏي ٿي موهي گفتار دلربا جي،
من ۾ ئي گهر ڪري وئي ڏس سونهن ماه لقا جي.
سندر جو چهرو هن جو منهنجي نظر مان گذريو،
ڇا ڳالهه مان ڪيان اڄ محبوب جي بها جي.
لبريز دل ٿي وئي هئي هن جي ته گفتگو سان،
دل کولي ڳالهه ڪئي مون ان ساڻ ئي وفا جي.
منهنجي وجود ۾ آ مسڪن ٿي ان جي الفت،
دل ۾ ئي سانڍيل آ تصوير با وفا جي.
آ ديد ور هي دلبر اڪسير جنهن سان محبت،
انهي جي گڏ گهمڻ سان اڄ هير آ هوا جي.
ان کان جدا ٿيڻ جو سوچي نه ٿو سگهان مان،
ساراهه ٿو ڪيان پيو، ان جي ته مان سخا جي،
شوخي نه ڪئي ڪڏهن جنهن ڪڏهين نه ٿيو خفا آ
ناز و ادا وڻي ٿي، اهڙي ئي پارسا جي.
ان جي سهاري هر دم جڳ ۾ جيان ٿو پيو مان،
ڪهڙي مان ڳالهه ڪريان ان جي ڀلا عطا جي.
قربائتيون ڪهاڻيون ان سان ‘‘بلال’’ جڙيل،
دل کي ئي موهيو آ هن سونهن سوڀيا جي.
**