سنڌ سلامت پاران
سنڌ جا سڄڻو سلام ..........
سنڌ سلامت ڊجيٽل بوڪ ايڊيشن سلسلي جو ڪتاب نمبر اٺهتر (78) اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو. هي ڪتاب “برکا بوند بهار جي” سنڌ جي 16 شاعرن جي شاعريء تي مشتمل گلدستو آهي. پياري دوست ۽ مرڪ پبليڪيشن شهداد ڪوٽ جي سرواڻ مرتضى لغاريءَ کي جس هجي جنهن هن ڪتاب جي سهيڙ ڪئي آهي.
اسين ٿورائتا آهيون پياري مرتضى لغاريءَ جا جنهن هن ڪتاب جي سافٽ ڪاپي موڪلي ڏني ۽ هي ڪتاب سنڌ سلامت تي پيش ڪرڻ جي اجازت ڏني. هي ڪتاب مرڪ پبليڪيشن شهداد ڪوٽ پاران ڇپائي مارڪيٽ ۾ آندو ويو آهي.
اوهان سڀني دوستن، بزرگن ۽ ساڃاهه وندن جي قيمتي مشورن، راين، صلاحن ۽ رهنمائي جو منتظر.
محمد سليمان وساڻ
مينيجنگ ايڊيٽر ( اعزازي )
سنڌ سلامت ڊاٽ ڪام
sulemanwassan@gmail.com
www.sindhsalamat.com
ڪتاب جو مطالعو ڪريو
سنڌ پنهنجي مٿان، جند گهوري ڇڏيان،
وار وکريل وري پار ڪنهن لئه پرين،
تنهنجي پيرن جا نِشانا، اڄ به بيٺا هن چِٽا،
پيار مون جنهن سان ڪيو سو پيار جي قابل نه هو،
انسان مٿان ظلم ڇو انسان ڪري ٿو،
ٻاٽ اوندهه ۾ نه ڀٽڪو درس هي ڏيندا هلو،
آ تيل ڪڙاهه ۾ ڪاڙهي ڏس، پر سنڌ ۽ سچ جو نعرو آ،
تو جي ڪارو وڳو پنهنجي تن تي ڪيو، سوڳ وار آ زمانو سڄو ٿي پيو،
تنهنجي محبت ۾ مان يار گُم ٿي وڃان، پيار ايڏو نه ڏي پيار ايڏو نه ڏي.
نظم:اي چنڊ تنهنجي چانڊوڪيءَ ۾!
مند آئي آ ملهاري، آءُ وري،
من ئي من ۾ ٻري رهيو آهيان،
جام جاني ڏنو پِرت مان پُر ڪري، پيار اهڙو مليو جو نشو ٿي ويو.
مئڪدو ٿو وڻي مئڪشي ٿي وڻي،
جدائي جي علامت کي نه تو سمجهو نه مون سمجهو،
وري مئڪشيءَ جو مزو ياد آيو،
آزاد نظم : مالڪ تي ڪُتو ٿو ڀونڪي...!
ايڏو ڏس ايذاءِ نه مون کي،
تون ته وساري آهي ڇڏيو پر،
زندگي توسان سُهاني ٿي لڳي سنسار ۾،
هن دور ۾ سچي ڪٿ محبت نه ٿي ملي،
نگاهن جا اڃا مون کان اهي نشتر نه ٿا وسرن،
سڄي سال ۾ تو لڌيون نه سنڀارون،
تون ملين ڄڻ هر خوشي مونکي ملي،
فون تي ڳالهيون ڪرڻ ڇو بند ڪيئي،
اسان جي خوشي پئي نچي ٿي اڱڻ تي،
حسين منظر حسين مرڪون حسين جلوه نمائي محفل.
هڪ درد مون رکيو آ دل ۾ دوا جي خاطر،
اسين ته تنهنجا مريد آهيون،
درد دل جا! دوستي توسان ڪجي،
هيکلائي جا سڀئي لمحا ڇڏي،
دل جي ويراني ۾ جو اچن ٿيون مڙي،
رهيو آ ساٿ سورن جو، سکن جي ڪا خبر ڪانهي،
حال منهنجي تي هڙن روئي ڏنو،
ڪي سال ٿيا آهن، درشن ڪان سڪيو آهيان،
وڇوڙو وجهي ٿو وڏا جهير جاني،
حياتيءَ تي ناهي ڪو اعتبار جاني،
زندگي زهر کان به وڌ ٿي ڪڙي آهي.
زهر هن زندگي جو آ پيئڻو پيو.
ڪري دل جون سڄڻ ڳالهيون اسان کان ڏور ويٺو آ.
وَري وَري ته وکرجي لُڇي لُڇي لوڙيو،
ڪٿي قرار ڪرڻ لئه وٺان مزو ڪوئي.
رونقون روشنيون نه ٿيون گهرجن.
بيٺي بيٺي يار ڀرجي ٿو وڃان.
رات کي هن ڏينهن جي تيلي لڳي.
هئه عمر ڀر واقعا ٿيندا رهيا.
ٻهڪندڙ ڪي ٻُڪيون نٿيون وسرن.
ملي هڪ حياتي اڌوري اڌاري.
لڙي دل اسان جي لتاڙي وئي.
دل جو ٿورو ٿرٿلو ٿمجي ويو.
هُن جي گهٽيءَ ۾ جهومن ٿا.
هوءَ وئي اڄ مري هميشه لئه.
رات جو چهرو ڍڪيل ڪونهي هتي،
جيت تنهنجي ۽ هار منهنجي آ.
توکي دل ۾ لهي تلاشڻو آهي.
گڏ رهڻ جون حسرتون رهجي ويون،
چنڊ آهي ڪئي ڳوٺ تي چاندني،
درد ۾ ايئن دل جُهريل روئي ڏنو،
ڪٿي چنڊ تارا دوا زندگيءَ جي،
رات جي اوندهه رهي ٿي سِر مٿان،
دل ڏيئن سان سڙي به ڪافي آ،
ناهي ڪوئي به گھر هوا وانگي،
تو نظارن تي جو ڦيرائي نظر،
بي رنگ ٿيا ڄڻ چمن جا پوپٽ،
وساريم گھڻو ئي مگر ياد آيو،
درد جو دونهون اُٿيو آ رات ڀر
اڄ وهي نيڻن منجهان پيا نار هن،
توسان جنهن ڏينهن دل لڳائي آ،
جيئڻ جي لئه جِئين جاني پساهن جي ضرورت آ
سدا سيج سُرهي رهي تنهنجي پياري،
هاءِ هاءِ صنم هرجائي، توکي وفا ڀي راس نه آئي،
حيوان کان به بدتر انسان ٿي پيو آ،
ڳاڙهو جوڙو ٻي نالي جو تنهنجي بدن تي ڪيئن ڏسان مان،
منهنجي اکڙين سمائي جا پرين تنهنجي سا صورت آ،
ٽٽل چوڙين جي وفا کان پُڇي ڏس،
سکي سانت کي آ سهارن جي ڳولا،
نيڻ تنهنجا ڀنل اوپرو ٿا چَوَن،
ڪنهن کي ٿا دڳ لائن ڳوڙها،
نه تنهنجا اسان کي جو سپنا مليا هن،
جيئن مصور جي لڳي تصوير اڌ
ٻُڌا ئي نه تو منهنجا سڏڙا سکي،
زندگي هڪ پيار وارو دل پسند آهي قصو،
امتحان پيو امتحان جو ڏيک ڏئي،
من کي ڇڏي ٿي موهي گفتار دلربا جي،
اکين ۾ تنهنجا ئي سمايل هي سپنا،
ڏٺم چاندني رخ ته چانڊاڻ آهي،
خدا جو آهي خاص پيارو لطيف،
توريءَ نه دل کي ڪوئي دلبر اچي ٿو ساءُ،
ڏسو عاشقن جون اوجاڳيل اکيون،
خواب جي ڀر پاسي اونده ٿي تري.
ڳوٺ جون گهٽيون وسريون ناهن.
اسان جا خواب سڀ ٽوڙي اوهان کي ڇا مليو آخر،
ڪوئي ڪنهن کان جدا ٿيو آهي.
گنهگار آهيون خطا ٿي وئي آ.
شخص هڪ گم سُم رهيو تصوير ۾،
سنڌي ٽوپي اجرڪ پائي ويهندو آهين،
ٿا مصيبت ڏين مرحلا عشق جا،
پاڻ وڇڙي جي ڌار ٿينداسين،
جميل ڪردار ڪو نه ٿيندو، زبان تي جي جمال ناهي،
محبتن جا سلسلا گهٽجن پيا،
تو اکيون کولي ڏٺو ڇو نه پياري رات جو،
آس هڪڙي تي هت رڪي وياسين.
چاهتن جو سلو بي رُخي ٿي ملي،
روشنيءَ کان پو ديد ڪهڙي آ،
درد زندگيءَ جو باب ٿي ويو آ،
تنهنجو پاڙو گهٽي ۽ گهر تنهنجو،
جيئن چنڊ کي ڏسبو آ ڪڪرن جي ڀاڪر ۾،
عجب زندگيءَ جو تماشو ڏٺوسين،
هي پهرين چڪر سان ويو حادثو ٿي،
مونکان منهنجي سکي رُٺل آهي،
ڪتاب تي راءِ ڏيڻ لاءِ مھرباني ڪري لاگ ان ڪريو.
