حياتيءَ تي ناهي ڪو اعتبار جاني،
ڪڏهن وڃ ڪرائي ڪو ديدار جاني.
دوا درد پنهنجي جي دلبر ڏئي وڃ،
ڪيو بره تنهنجي آ بيمار جاني.
مرڻ بعد هر ڪو آ، مرضي جو مالڪ،
نه ٿي جيئري جڳ ۾ تون بيزار جاني.
نه کائڻ، نه پيئڻ، نه جيئڻ وڻي ٿو.
وڇوڙي ڪيو آهي آزار جاني.
نٿو جيءُ هاڻي لڳي ڪنهن به ڪم ۾،
سوا تنهنجي جيون آ بيڪار جاني.
تتي تن جي ٿر کي مٺا مينهن گهرجي،
ڪڪر بڻجي ڪر ڪو، تون وسڪار جاني.
خوشيون ‘‘خانواهي“ کي ڏئي ڪي کلائج،
ڏئي ڏک نه ايڏا تون روئار جاني.
**