نظم
جيڏي مٺڙي تيڏي سولي.
پيار پرولي هيئين هولي،
سنڌي ٻولي قومي ٻولي،
جنهن ۾ سمايل پيار محبت،
سٽ سٽ ۾ خوشبوءَ جي چاهت،
مرڪن هاڻي ساهه سيباڻي،
قُرب ڪهاڻي ساهه سيباڻي،
تاريخن جي ورقن ۾ هي،
موهن کان آ ڪافي اڳ جي،
سندر سندر مٺڙي مٺڙي
زنده آهي زنده رهندي،
قادن قاضيءَ جي هي ٻولي،
شاهه سچل سامي جي ٻولي،
حاجي ۽ حامي جي ٻولي،
جويي ۽ صوڀي جي ٻولي،
پنهور ۽ محبت جي ٻولي،
بيوس ۽ تاجل جي ٻولي،
منشي ۽ سائل جي ٻولي،
بيدل ۽ غمدل جي ٻولي،
سيد سوڀاري جي ٻولي،
شيخ، بخاري جي هي ٻولي،
گوبند مالهي جي هي ٻولي،
ارجن، نارائڻ جي ٻولي،
هاري ۽ ناري جي ٻولي،
مرڻي ناهي مرڻي ناهي،
تنهنجي ٻولي منهنجي ٻولي،
ٻولي جنهن جي جهول ڪُشادي،
مقصد پيار امن آزادي،
دولهه دريا خان جي وادي،
سنڌ سڀيتا پئي آ جاڳي،
هاڻ ته ٿيو آ هر ڪو باغي
قومن ڪيڏو ڀوڳيو آهي،
پوءِ به ويون ڪي پاڻ مڃائي،
قوم به پنهنجي لڇندي آخر
ويندي پنهنجو پاڻ مڃائي
ٻولي خاطر دودا ڪڏندي
ڏيندا پنهنجو ڪنڌ ڪپائي.
سوليءَ تي سِرَ ‘‘ڪوڙل’’ آهن،
مرڪي ماڻيندا هي منزل.
**
_____________
(حاجي احمد ملاح،ايم _ايڇ_پنهور ۽ محبت ٻرڙو) جو ڪيل ذڪر