جيئن چنڊ کي ڏسبو آ ڪڪرن جي ڀاڪر ۾،
تيئن تنهنجو ڏٺم چهرو زلفن جي ڀاڪر ۾.
پردي ۾ ڪڍي هٿڙو مون ڏي وڌايو تو،
مون ٻانهن ڏٺي تنهنجي ڪنگڻن جي ڀاڪر ۾.
ڪلهه توکي ڏٺو هو مون ڊائجيسٽ هيئي هٿ ۾،
هئين سڀ کان اتم سانئڻ سکين جي ڀاڪر ۾.
زلفن ۾ لڪائي ڇڏ مون کي هميشه لئه،
ڇا رکيو سکي آهي پل کن جي ڀاڪُر ۾.
ٿي ياد اسر ويلي جو وڃڻ پئي چاهيو مون.
تو ڪيئن ڀڪوڙيو هو ٻانهن جي ڀاڪر ۾.
ٿي ختم اداسي وئي هن ڇير ڇمڪائي،
آواز سمايل هس ڇن ڇن جي ڀاڪر ۾.
هن قُرب سندا پيارا ڏس ڪيڏا ٿر وارا،
ڪيڏو نه مزو هوندو آ تن جي ڀاڪر ۾.
حق تون به گهڻا کاڌا ها اڳ اٻوجهن جا،
مس مس ته آهين ڦاٿو ڏاڍن جي ڀاڪر ۾.
درياءَ ۾ ايندو پاڻي ڪر دلجاءِ سنڌياڻي،
سنڌوءَ کي ڪيئن سهبو غيرن جي ڀاڪر ۾.
هي ڪهڙي روش آهي آ ڪيڏي بدفعلي،
باگڙياڻيون ٿيون پلجن سيدن جي ڀاڪر ۾.
هي دنيا ‘‘لغاري’’ آهي چنڊ تي پهتي،
ٿا پاڻ رهون اڄ ڀي رسمن جي ڀاڪر ۾.