پاڻ کي ايڏو ڇو ٿو ٺاهين.
تون ته اڳي ئي سهڻو آهين.
جيون توبن آهي اڌورو،
ڇو ٿو منهنجي من کي ڊاهين.
تون ئي منهنجي دل جو جاني،
تون ئي منهنجو پيار سدائين.
توکي ارپيم هيءَ حياتي،
ڇو نه ٿو منهنجو ميت سڏائين.
پيار ‘‘پريت’’ سدائين ڳوليو،
ڇو ٿو منهنجو جيءُ جلائين!؟
**