ملي هڪ حياتي اڌوري اڌاري.
سڪي آس ۾ سا به لڇندي گذاري.
وساري ڇڏيوَ ايئن خط ۾ چيائين،
ته پنهنجن هئي جيئن سسئي وساري.
وڏي دل اندر سڪ سموئي رکي آ،
تڏهن نيڻ آلا ۽ ڳاڙها غباري.
رکي شوق دل منجهه هلندا رهياسين،
ڏٺي سونهن جاٿي اُتي دل اتاري.
پٿر دل اسان ۽ پٿر دل صنم پڻ،
پٿر دل ملي اڄ پٿر دل پگهاري.
سمورا سُخُن ساز مُحسن اسان جا،
مسيحا بڻيا شاهه، تبسم، بخاري.
ڪڏهن جا پٽي پريت واري پڙهيم،
عمر ڀر ‘‘دراز’’ آ اهائي اچاري.
**