هيکلائي جا سڀئي لمحا ڇڏي،
آ گذاريون پاڻ ۾ جهيڙا ڇڏي.
تنهنجي وارن ۾ بڪل وانگي پرين،
مان ٿو چنبڙان لوڪ جا مهڻا ڇڏي.
ڇڏ اميري ۽ غريبيءَ جي پچر،
لالچي دنيا سان ڏي ليکا ڇڏي.
جي خدا بخشي ته حج آهي هتي،
آ مديني ۾ سڄڻ مڪه ڇڏي.
ڪيئن ڇڏيان مان سونهن ۽ سنڌ جي پچر،
جي چوين ‘‘ناشاد’’ هي دنيا ڇڏي.
**