حال منهنجي تي هڙن روئي ڏنو،
محب ماڻهن ۽ مِرُن روئي ڏنو.
گل سڙي ويا ڀونر ويا ڀيرو ڀڃي،
وئي ڇڏي بلبل چمن روئي ڏنو.
ڇو نه ٿو پاڙين پرين وعدو وچن،
آ سگهو سهڻا سخن روئي ڏنو.
جن به منهنجو حال هي آهي ڏٺو،
آ قسم رب جو سڀن روئي ڏنو.
سور ڪيڏا سنگدل آهن مگر،
پر غمن دردن ڏکن روئي ڏنو.
‘‘خانواهي’’ جي هيون کلنديون اکيون
هجر تنهنجي ۾ انهن روئي ڏنو.
**