ڪي سال ٿيا آهن، درشن ڪان سڪيو آهيان،
ديدار سوا دلبر، ڪنهن شيءَ جو بکيو ناهيان.
رُخ پاڪ تنهنجو ڪعبو ۽ تر آ مثل اسود،
ايمان اٿم پختو، تڏهين ٿو چمڻ چاهيان.
محبوب مٺي آهي، ماکيءَ کان مٺي تنهنجي،
ڏي پيار پرين پنهنجو،ڪنهن زر جو بکيو ناهيان.
هڪ رات رهڻ مون وٽ، منٺار ڪڏهن ايندين،
سَوَ محل اميدن جا دل ۾ ٿو پيو ٺاهيان.
مشهور ڪيو مون کي، آ عشق سڄڻ تنهنجي،
تَنهِن عشق سندا ٿورا احسان پيو ڳايان.
ان ڏينهن وڃي کسجي هيءَ ڏات ‘‘رشيدڻ’’ جي،
دنيا جي حسينن کي محبوب جهڙو ڀائيان.
**