ٽٽل چوڙين جي وفا کان پُڇي ڏس،
تون خاموش دل جي صدا کان ُپڇي ڏس.
لڪائين ٿي ڳوڙها ڦڪي مُرڪ مُرڪي،
هٿن تي لڳايل حِنا کان پُڇي ڏس.
هي ويڻيءَ جو تنها ڪنگڻ منهنجو پُڇندئي،
ڇڄي وئين ڇو پنهنجي جفا کان پڇي ڏس.
حصو مان به تنهنجي مٺا ماضي جو هان،
ڀلي پنهنجي جيون ڪٿا کان پُڇي ڏس.
‘‘بدر’’ آ مسافر وري موٽي ايندو،
اڱڻ واري خوشبو هوا کان پڇي ڏس.
**