محبتن جا سلسلا گهٽجن پيا،
جو اندر ۾ آدمي مٽجن پيا.
ڪير دارون ۽ دوا تن جي ڪري،
روح لفظن سان هتي ڦٽجن پيا.
ڏوهه جن جا ها اهي آزاد ڇو،
بي گناهه ماڻهو الا سٽجن پيا.
پير ڦٽجن زندگيءَ جي پنڌ ۾،
نيڻ آسي ڪو نه پر ٿڪجن پيا.
ها وڇوڙن ۾ اڪيلي جند کي،
يادگيرين جا جٿا ٻکجن پيا.
ياد کي ڪوئي نه ٿو روڪي سگهي،
ڇا ٿيو جي رابطا ڪٽجن پيا.
جي اُٿن هٿ سنڌ جي حق لاءِ ٿا،
سي سچا هٿ دوستو ڪپجن پيا.
درد ‘عائشه’ سڀ کڻي ڪيئن پاڻ سان،
مور ماڻهو ڀونءِ ۾ لٽجن پيا.
**