‘بازارِ حسن”
____
هن چيو هيڪر ته اچ،
پوءِ!!
کن پل ۾ ئي،
هوءَ هئي،
مدهوش ۽ دلفريب ادائن سان،
رنگين روپ ۾..!
مون چيو،
اي بي حيا !اي بي شرم !
ڪر انسانيت تي رحم !
آهن هتي،
مائون، ڌيئون،
ڀيڻيون،ونيون..!
۽،
تون به هڪ عورت آن،
رب جي،
خوبصورت،
خلقيل مورت آن !
کلندي چيائين،
ها !
مان به هڪ عورت هيس،
پاڪ سيرت،پوتر،ساوتري،
ڪنهن جي ڌيءَ،
ڪنهنجي ڀيڻ،
ڪنهن جي ونيءَ...!
تڏهن !
ڪاٿي هئين تون..؟
جڏهن منهنجي،
عصمت لُٽي وئي هئي،
ها تڏهن،،،،!
قدرت به رُني هئي..!!
جنهن ڪيو بي عزت مونکي،
تنهن پوءِ آندو هو هتي...!!
هو به هڪ مرد هو،
تون به هڪ مرد آن...!
هن ٿي چاهيو،
آءُ..!!
روئان، رڙان،
سڏڪان، مران..!
عزت،
پنهنجي کي وڪڻان،،،،،،!
ڇو ته مان آهيان جتي،
سڏجي ٿو سو،
بازارِ حسن...!
واپس ورڻ جا رستا ناهن اُتي،
ڪيئن ڪو ايندو سک جتي..!؟
مجبور هان...!
لاچار هان..!
بيزار هان..!
ڪاڏي وڃان....!
ڪنهن کي چوان..!؟
تون ٿو ڏئين مونکي،
سڀ تهمتون،
سڀ لعنتون،
پر،
تنهنجو،
به ڪو ڏوهه نه آ،
توکي..!
آ ڪهڙي خبر !؟
آهين مرد تون به پر،
ايترو چئي وئي هلي،
تنهن ويل مون هو سوچيو،
هو به هڪ مرد هو،
جنهن هن کي هو لٽيو...!
ڇا.!؟
مان به مرد هان.!!
وِڌس ٿي جنهن،.
سڀ تهمتون،
سڀ لعنتون،
هوءَ...!
مسڪين ته لاچار هئي..!!
زندگيءَ کان بيزار هئي !!
ان کي،
ڇو ڏوهي چوان،،!؟
ڏوهي ته آهي هو ڪتو،
ٻڏان، تران،
تران ٻڏان،
مران،جيان،
جيئان،مران،
ڪاڏي وڃا،
ڪنهن کي چوان..!؟
ڇا لکان ؟ ۽ ڇا چوان،
ٿو ! ڏڪي هاڻي قلم،
خون ٿو منهنجو جلي !!
سوچ به ساڻي آٿي !
آ ٿڪو سارو جسم....!
ڪو به هت،
منهنجو نه آ.........!
ڪو به هت،
پنهنجو نه آ............1
جنهن سان،
سليان مان سور سڀ !
ڪنهن سان،
سليان مان سور سڀ...!!!