دل جي ويراني ۾ جو اچن ٿيون مڙي،
شام جو هي اداسيون عقابن جيئان.
چاهه چنبڙي پيو سور چهنڊي وڌي،
برهه بي خود ڪيو آ عذابن جيئان.
سونهن ۽ سنڌ جي سوچ سانڍي رکيم،
ها مقدس جهان جي ڪتابن جيئان.
دل جي هو درميان دوستي داغ ڪو،
درد اهڙو مليو آ ثوابن جيان.
چنڊ سان جيئن ستارا به سونهن سڀئي،
سنڌ سونهين سنڌين سان گلابن جيئان.
آءٌ ماضيءَ جي لمحن جي ٿو ڳالهه ڪيان،
ڀل پيون يادون مڙن احتسابن جيئان.
**