آس هڪڙي تي هت رڪي وياسين.
ڌرتتيءَ تي سڙي سڪي وياسين.
ڪو نه ڪو ڇانورو نظر آيو،
رڻ پٽن ۾ صفا رلي وياسين.
ڪين الفت مان ڪنهن به کيڪاريو،
۽ نه ڪنهن در ڪڏهن لڙي وياسين.
هن جي پاڙي مان ٿيو گذر هڪ ڏينهن،
نانءُ هن جي پٺيان هلي وياسين.
زوقِ محبت وٺي ويو هن وٽ،
ڪير چئي ٿو اسان ڀلي وياسين.
ڪين منزل نصيب ٿيڻي هئي،
توڙي هر هر پُڇي پُڇي وياسين.
**