وساريم گھڻو ئي مگر ياد آيو،
۽ وسريو ڪٿي همسفر ياد آيو.
ڇڏي ياد اهڙي ستمگر ويو آ،
نه ڀلجي سگھيو هر پهر ياد آيو.
جڏهن گل تي شبنم چميو پنکڙين کي،
پرين جي ڳلن جو پگهر ياد آيو.
سکيءَ جي سڳي ۽ ڦُلي جو ڏٺي مون،
فڪر ياد آيو بحر ياد آيو.
جڏهن پنهنجو پل پل انڌيرن ۾ گھاريم،
ته جگنون جو مون کي نگر ياد آيو.
**