نظم
او سرتي اچ توسان هڪڙي ڳالهه ڪيان.
او گنگا اچ توسان هڪڙي ڳالهه ڪيان،
او جمنا اچ توسان هڪڙي ڳالهه ڪيان،
او ڏونگر اچ توسان هڪڙي ڳالهه ڪيان،
او صحرا اچ توسان هڪڙي ڳالهه ڪيان،
او ڀونرا اچ توسان هڪڙي ڳالهه ڪيان،
او جگنو اچ توسان هڪڙي ڳالهه ڪيان،
اچ توسان هڪڙي ڳالهه ڪيان،
اڄ توسان هڪڙي ڳالهه ڪيان...!
هي ديس امن جو پيڪر هو،
انصاف عدل جو محور هو،
هتي عجب انوکا رنگ هئا،
هتي ساوا سلا سنگ هئا،
خوشحال خطو سر سبز ٻنيون،
گڏ کيڙيندا هئا گهوٽ ونيون،
هتي مارو مالوند هئا،
هتي کير کي پير هئا چوندا،
هتي مچ ڪچهريون ٿينديون هيون،
هڪ جيڏيون حال ونڊينديون هيون،
هو ڏيئاٽي جو ڏڻ ٿيندو،
هتي عيد مشعلا ٿيندا هئا،
تهذيب تمندن جا چرچا،
هر ملڪ اندر مشهور هئا،
هتي فتنو ڪو به فساد نه هو،
هتي ظالم ڪو جلاد نه هو،
هتي چشما ڍنڍون هونديون هيون،
هر پاسي موجون هونديون هيون،
انسان ته سمجهي ويندو پر،
هي درد پرندن کان ڪو پڇي،
سائبيريا کان جي ايندا هئا،
تن ڪهڙي جنت هئي ڳولي،
تن هڪڙي جنت هئي ڳولي،
اڄ هو به نير وهائن ٿا،
دنيا کي سور ٻڌائن ٿا،
تن جيڪا جنت هئي ڳولي،
سا جنت منهنجي ڌرتي آ،
سا جنت منهنجي سنڌڙي آ،
ان جنت جهڙي ڌرتيءَ تي،
بُک بدحالي جو ڪاهي پئي،
ويساهه ڀرم ئي ڊاهي وئي،
اچي ويرين اهڙي چال چلي،
جو ڀاءُ جو ويري ڀاءُ بڻيو،
هي ويل ڏسي هي قحط ڏسي،
هڪ ماءُ جهڙي هڪ ماءُ ڀري،
ٿي پرزا پرزا بي موت هئي،
نقصان سهي ڀي امر رهي،
جتي کير کپائڻ عيب هيو،
اڄ ان ساڳي ڌرتيءَ تي،
ڇو ماڻهو ماس کپائي ٿو،
ڇو پنهنجو جگر لٽائي ٿو،
جنهن ڌرتيءَ توکي دان ڏنو،
آ عزت عظمت شان ڏنو،
سا ڌرتي ٿي اڄ جنگ لڙي،
ڪري دشمن سان ٿي دنگ لڙي،
ٻوليءَ جي بقا جي جنگ لڙي،
لوليءَ جي بقا جي جنگ لڙي،
جهوليءَ جي بقا جي جنگ لڙي،
ٿي پنهنجي ثقافت لاءِ وڙهي،
جنهن جيجل جي آ ٿنڃ پيتي،
سو من ئي من ۾ وچن ڪري،
جنهن وقت به توکي ماءُ سڏي،
جند جان پنهنجو سڀ ڪجهه واري،
او ڌرتيءَ جوڌا خيال ڪجان،
تون اجرڪ جي ڀي پت رکجان،
تون ٽوپي جي ڀي پت رکجان،
او سنڌوءَ ناري خيال ڪجان،
تون ڀي لوئي جي پت رکجان،
تون ڀي لوئي جي پت رکجان.
**