هڪ درد مون رکيو آ دل ۾ دوا جي خاطر،
ڳوليان پيو مسيحا جڳ ۾ شفا جي خاطر.
جنهن کي مڃي ٿي دنيا پر ڪنهن ڏٺو ئي ڪونهي،
سجدي ۾ سر رکياسون اهڙي خدا جي خاطر.
دنيا جي سمنڊ کي ڄڻ ڪونهين صفا ڪنارو،
ڪشتي ٻڏي ٿي دل جي ڪنهن نا خدا جي خاطر.
تون جهول ۾ وفا جي رنجُ الم وجهي ڏي.
هي رک ڀرم صدا جو پنهنجي سخا جي خاطر.
پنهنجي مفاد خاطر ڪاري تو ڀيڻ ڪئي آ،
تنهن کان ٻڏي مرين ها شرم و حيا جي خاطر.
هي پنجتن جي صدقي ارداس ٿئي الاهي
مشڪل جهان جي حل ڪر مشڪل ڪشا جي خاطر.
انسان جو مقدر اهڙو ته ڪو نه هو پر،
شايد خدا خفا ٿيو آدم حوا جي خاطر.
اي ڌرتي منهنجي جيجل مونکان وچن وٺي ڇڏ،
مان شعر جيڪي لکندس تنهنجي بقا جي خاطر.
تقدير کان اڳي ئي تدبير سوچجي ها،
‘‘ناشاد’’ گهرجي اهڙي قسمت قضا جي خاطر.