زندگي توسان سُهاني ٿي لڳي سنسار ۾،
تو ڪيو اهڙو پرين! پيوند پنهنجي پيار ۾.
پاڻ تي رک ضابطو ۽ دل هٿيڪي ڪر مٺا،
ڏس متان لٽجي وڃين تون برهه جي بازار ۾.
ڏات ناهي ذات تي بس جو وهي سو ئي لهي،
ڇو سڙين ٿو ساڙ ۾ حاسد مرين ٿو هار ۾.
ماءُ کي ڪارو ڪري بي درد پُٽ ماري ڇڏيو،
هي خبر مون آ پڙهي ڪيئي دفعا اخبار ۾.
ٿا مرن انسان بُک تنهنجا ڪُتا ٿا عيش ڪن،
تون رڳو مصروف آن ابليس جي وانگار ۾.
هي ٻئي ڄورون اٿئي خون چوسڻ واسطي،
ڀروسو رکجانءِ نه هرگز پير ۽ ڀوتار ۾.
وقت گّذري ئي نٿو توکان سوا ‘ساجد’ سندو،
دل لڳي ئي ڪين ٿي منهنجي ڪهين ڪم ڪار ۾.
**