وائي
وڻندو وڻندو ٿو وڃي..!
معصومن جي مُرڪ جان،
گل خوشبوءِ جهڙو،
وڻندو وڻندو ٿو وڃي.
تنهنجي تر ۽ ڳوٺ جو
ماڻهو من هر ڪو،
وڻندو وڻندو ٿو وڃي.
تنهنجي نيڻن جو قسم،
ساٿ تِرَ ڳل جو،
وڻندو وڻندو ٿو وڃي.
تنهنجي چهري تي پرين،
پهرو زلفن جو،
وڻندو وڻندو ٿو وڃي.
تو جو ‘‘ڪوڙل ‘‘ کي ڏنو،
محبت جو تحفو،
وڻندو وڻندو ٿو وڃي.
**