ٻهڪندڙ ڪي ٻُڪيون نٿيون وسرن.
سونهن واريون سکيون نٿيون وسرن.
ڪامڻيون جلپريون حسينائون،
پوپريون پدمڻيون نٿيون وسرن.
جن نهارن ڏنو جياپو ٿي،
سي هيون دل گهريون نٿيون وسرن.
چاهه کي ٿي هٿي ملي جن سان،
سي سنهيون چهنڊڙيون نٿيون وسرن.
باغِ دل ۾ گهڙي سوا ويهي،
جي ويون بلبليون نٿيون وسرن.
ڳوٺ ۾ پينگهه تي سنجها ويلي،
لاڏليون ڪي لُڏيون نٿيون وسرن.
ساٿ مشڪل ۾ ڪن ڏنو ته وري،
ڪن ڏنيون ٿي پُٺيون نه ٿيون وسرن.
آس پرچاءُ جي ڪري مون کان،
دادليون ڪي رُٺيون نٿيون وسرن.
پيار پاٻوهه جون ‘‘دراز’’ ڪٿي،
آنءُ ٻوليون ٻڌيون نٿيون وسرن.
**