بيت
جاڳ پرين جاڳون، نه ته هڻبا هٿڙا.
روز نهاريان راهه، پنهنجي راڻل ڪاڻ،
ڇو ٻين جي ڪڍان ڪاڻ، تون آن راڻو روح جو.
هيکل وياڪل راتڙيون، تو بن گهاريون مون،
مون ۾ آهين تون، ڏور به گهارج ڏينهڙا.
تنهنجي سار سڄڻ، جهوري وڌو جيءُ،
پرين پنهنجو ٿيءُ، ته جاليان هن جهان ۾.
دل جي هر ڪنڊ، واسي تنهنجو واس،
اکين منجهه اُڪنڊ، پرين تنهنجي پيار جي.
راڻا تنهنجي راهه، ڏسن منهنجا نيڻ،
هر هڪ واءُ کڙڪي تي، سٽون کاڌيون ساههُ،
مونکي پيار پناهه، ڏي ته ٺرن ڏينهڙا.
منهنجي سڪ سرير ۾، رکين جي هيڪار،
ته وهواهه ٿي وڻڪار ۾، مرڪن مينگهه ملهار،
تون سهڻي مان ميهار، آءُ ته پرچون پاڻ ۾.
توريءَ جاني جيءُ، ۽ جيون رُت اداس،
تنهنجي راهه نهار ۾، منهنجا نيڻ نراس،
اٿئي ڪو احساس، پرين منهنجي پيار جو.
**