اڄ رُٺل نيٺ سيڻ سرچايا.
نينهڙي ساڻ نيڻ پرچايا.
تنگ ٿي ڍنگ رنگ چنگ ڇڏيم،
سنگ ٿي انگ انگ گرمايا.
آٿتن جون سدا ڪري آسون،
تڙپندا ساهه پاڻ ترسايا.
شوق واري نظر پوڻ سان ئي،
شان سان ڪي شباب شرمايا.
سونهن هر ساٿ ساڻ سپنا ڏي،
عشق جا ڄڻ سڪار سرمايا.
ڪو به اهڙو ڪجي ته جيئن چون،
واهه ڙي واهه سنڌ جا ڄايا.
دوست رب کي چيو دعا گهرندي،
ڏي نه مفلس ‘‘دراز’’ کي مايا.
**