ڪري دل جون سڄڻ ڳالهيون اسان کان ڏور ويٺو آ.
مناسب ڪين آهي پر ڪري مجبور ويٺو آ.
انا جا سڀ کڻي نشتر هڻي ٿو منهنجي سيني ۾،
ڏئي هن دل نماڻي کي ستم جا سور ويٺو آ.
سڄڻ سائين اچو مون وٽ ته مان خوش ٿي نچان جهومان،
اها ئي آس آ دل جي ۽ من مجبور ويٺو آ.
ڪري ڪاٿو نه سگهنداسي عجيبن جي عطائن جو،
اکين آڏو ته ناهي پر نه ئي ڪو ڏور ويٺو آ.
نه آهيان مان سڄڻ سادو نه ڪي آهيان مان سودائي،
مگر سڪ جي اڏيل سوريءَ تي من منصور ويٺو آ.
پُڇا آ پيار ۾ ڪهڙي ‘‘پريتم’’ هار يا کٽ جي،
اسان مجبور محبت ۾ سڄڻ مغرور ويٺو آ.
**