اڄ وهي نيڻن منجهان پيا نار هن،
ويا پري مون کان اکين جا ٺار هن.
ڪيئن ڪيان آهي اندر اجڙي ويو،
زندگي وڻ جا ٽٽي پيا ٽار هن.
آ هلي باقي رهيا هن دم ٻه ٽي،
موت ڀي چوڏس وڇايا ڄار هن.
ساهه جو سهڪو وڌي ويو آ پرين،
ساهه ۾ هر پل چڀيا ڪي خار هن.
پيا پڇن ‘‘سرتاج’’ ڇو روئين پيو،
مون چيو يارو برهه جا بار هن.
**