تو جي ڪارو وڳو پنهنجي تن تي ڪيو، سوڳ وار آ زمانو سڄو ٿي پيو،
لڙڪ ڪنهن ٿي ڏنا نيڻ ڇو ٿي ڀنا،تنهنجي اکڙين ۾ پاڻي ڀلا ڪيئن ڀريو.
تون حقيقت ڪري ڏس ازالو ٿيندو،جو حوالو ڏيندين سو رسالو ٿيندو،
چمندي دنيا سڄي جيسين ٿيندو ختم ،تنهنجي تاريخ جو جي هي دفتر ٺهيو.
رنگ قدرت جا تو ۾ ڪروڙين ڀريل،بي مثل آهين جڳ کي تون تحفو مليل،
ايئن ارادن پنهنجن تي رهيو آن اٽل، ڪو ارادو نه تنهنجو آ ٽوڙي سگهيو.
تون رنين تولئه دنيا سڄي آ رُني، هي زمين هت رني آسمان هُت رنو،
شمس تارا ڪتيون ۽ قمر ڪهڪشان، غم جي لهرن ۾ آهي هي عالم سڄو.
درد ‘‘اطهر’’ نه تنهنجو ڏسي ٿو سگهي، سوچ جي سمنڊ ۾ ٿو ٻڏي ۽ تري،
دل جگر روح جو آهه رشتو توسان، ساهه سِر جو ڳنڍيل آ سڄڻ سلسلو.
**