ٿا مصيبت ڏين مرحلا عشق جا،
پيا دلين ۾ رهن زلزلا عشق جا.
آزمائش تنين ڀي ڏني هر قدم،
هيءَ جيڪي هئا دادلا عشق جا.
ابتدا ڀي اُتي انتها ڀي اُتي،
ٿي ٻڌائي قصا ڪربلا عشق جا.
ڏِس عنايت بلاول ۽ منصور کي،
هي به سارا ٿيا سچ قصا عشق جا.
عين آ شين سان شين آ قاف سان،
ڪو نه سگهندو ڪري آ حصا عشق جا.
کوڙ پانڌيئڙا ڪي اچن ڪي وڃن،
ڪو نه رڪبا ڪڏهن ڪافلا عشق جا.
ڪو نه آهي غلط جي خدا مان چوان،
ٿي نظارا ڏسان جا بجا عشق جا.
ڪا گهڙي چين سان سي نه آهن ستا،
جن به رستا سڃاڻي وتا عشق جا.
واهه ٻي ڪا نه آ سر ڏئي حل ڪجن،
ڇو ته آهن وڏا مسئلا عشق جا.
پيڙجن پيرڙا ۽ هڏيون ٿيون ٽُٽن،
تن مڃو جن ڏٺا حوصلا عشق جا.
زندگي ٿي وڃي سوچ ان ۾ سڄي،
پار ڄاڻي نه ڪوئي پتا عشق جا.
جن مڃي ڳالهه ان جي مئا ظاهري،
هن عجب دوستو فيصلا عشق جا.
ٿا مڃون هو به آهي اڪابر مگر،
ڪو به سمجهي نه ٿو فلسفا عشق جا.
عشق پنهنجي ڪهاڻي لکي پاڻ ٿو،
ڪير لکندو فسانا ڀلا عشق جا.
‘‘عائشه’’ درد توسان مٽي ٿي وڃي،
پوءِ به مستان رهندا الا عشق جا.
**