بيٺي بيٺي يار ڀرجي ٿو وڃان.
ويٺي ويٺي هاڻ وٺجي ٿو وڃان.
غور ڀي ڪهڙو ڪيان غم جو غنڊو،
جي کنڀي ٿو آنءُ کنڀجي ٿو وڃان.
هٿ وٺي جاڏي وٺي ٿي سڪ وڃي،
روئندو تنهن ساڻ رلجي ٿو وڃان.
ڪي ڌِڪاري ڌار ڪن ٿا ڌڪ هڻي،
ڪو گڏائي ٿو ته گڏجي ٿو وڃان.
پوئتان جي پوءِ واريءَ ۾ ‘‘دراز’’
پوئتي مان پاڻ رهجي ٿو وڃان.
**