ناهي ڪوئي به گھر هوا وانگي،
پيو ٿو گذري سفر هوا وانگي.
جو ڏسڻ لئه نگاه تڙپي ٿي،
سو نه آيو نظر هوا وانگي.
تو سوا دل جو گل آ ڪوماڻيل،
سار ڪيو آ قهر هوا وانگي.
منهنجي نيڻن مان ٿي وَسي بارش،
غم جو آيو ڪڪر هوا وانگي.
اپسرا هوءَ ‘‘نديم’’ وسري ڪيئن،
ياد جو آ امر هوا وانگي.
**