تنهنجي پيرن جا نِشانا، اڄ به بيٺا هن چِٽا،
تو قدم جٿ جٿ رکيا ها، سي قدم ناهن مٽيا.
آ صحن منهنجو سجايل، ڀونءِ تي خوشبوءِ تنهنجي،
ساهه سان سانڍي نشان هي، مون رکيا آهن مٺا.
ياد تڙپائي جڏهن پو، درد مان دانهون ڪري،
مان رکي سر خاڪ تي ڪيان، سا مٽي خاڪِ شفا.
هنڌ کٽ تو جنهن تي ويهي، جنهن ۾ هوکاڌو پيتو،
سو ڪري پوڄا جو منظر، مون رکيو آ دلرُبا.
چنڊ تارن ڏي ئي ڏسندي، رات ٿي روئندي وڃي،
آ مٿان محشر بپا پو، ڏينهن آ يا رات آ.
ايترو ڀي ڪِٿ بُرو هُيم، جيترو سمجهئي مونکي،
تون اگر هئين باوفا، ڪٿ پو ٿيس مان بي وفا.
ڪيو جدا قسمت اسان کي، ڏوهه توتي ڇو ڏيان،
هو لکيل پنهنجو وڇوڙو، ڪا نه آ تنهنجي خطا.
هي حياتي ساري ‘‘اطهر’’، ظلم ۾ ڪٽڻي پئي،
وئي ملي جو ‘‘عبدالله شاه’’، زندگي ڀر جي سزا.
**