پيار مون جنهن سان ڪيو سو پيار جي قابل نه هو،
دردِ دل جنهن سان سَليَم، اظهار جي قابل نه هو.
هو سري محفل هو ويٺو مون جهڪي ان جي اڳيان
هار پئي جنهن کي وڌا سو هار جي قابل نه هو.
گڏ مرڻ ۽ گڏ جيئڻ جا واعدا ڪيڏا ڪيا،
ان ڪيا اقرار پر اقرار جي قابل نه هو.
زندگي پنهنجي وڃائي ان جي ٺاهيم زندگي،
مون جنهن کي سينگاريو سينگار جي قابل نه هو.
ان ها ‘‘اطهر عبدالله شاهه’’ کنيا قسم هر موڙ تي،
مون ته پئي اعتبار ڪيو اعتبار جي قابل نه هو.
**