وار وکريل وري پار ڪنهن لئه پرين،
ٿا ڳلن تان وهن نار ڪنهن لئه پرين.
هڪ ته ڪارا لٽا سي به ليڙون لٽا،
حال اهڙا ڪيئي ڌار ڪنهن لئه پرين.
خاڪ ۾ هٿ هڻي پو ٿو منهن تي هڻي،
زندگي ٿي ويئي بار ڪنهن لئه پرين.
ڪنهن کان وڇڙي مگر ايڏو اجڙي وئين،
درد کان ٿي پئين تار ڪنهن لئه پرين.
بي وفا جي چوان باوفا ڀي چوان،
جيت ڪنهن کان ڪيئي هار ڪنهن لئه پرين.
ڌڪ مٿي تي هڻي دانهون ايڏيون ڪري،
پيو ٿو پنهنجا پٽين وار ڪنهن لئه پرين.
منهنجي مجبوري هئي تنهنجي هٿ کي چميم،
توکي ايڏي لڳي خار ڪنهن لئه پرين.
‘‘عبدالله شاه اطهر’’ سان تو جي ڪيا،
هاڻ ڏس تو اهي عار ڪنهن لئه پرين.
**