جنازو
هُو مُسلسل دانهون ڪندو پئي ويو؛ “اچو اچو...... منهنجي جنازي کي ڪُلهو ڏيو اچو!”. ماڻهو کيس حيرت سان ڏسي رهيا هئا ڇو ته هُن وٽ نه ته ڪو لاش هو، نه ئي هُن جي آسپاس اهڙو ڪُجهه ڏسڻ ۾ پئي آيو.
هُو مُسلسل روئندو، سڀني کي سڏيندو پئي ويو؛ “اچو اچو......... منهنجي جنازي کي ڪُلهو ڏيو اچو!”، ڪُجهه نوجوان کيس ڏسي وڌي آيا، پُڇا ڪيائونس؛ “چاچا لاش ڪٿي آهي؟، ڪنهن جي جنازي کي ڪُلهو ڏيون!؟”.
وڏي آهه سان سُڏڪو ڀريندي چيائين؛ “هي جنازو......... منهنجي غيرت جو جنازو آهي...... اچو منهنجي “غيرت” جي جنازي کي ڪُلهو ڏيو مان “بي غيرت” ٿي پيو آهيان، مون منجهان “قومي غيرت” موڪلائي وئي آهي، مان غدار ابن غدار ٿي پيو آهيان، مان مفادن پُٺيان لُور لُور ڪرڻ وارو ڪُتو بڻجي پيو آهيان، مان دودي، هيمون، هوشوءَ، دولهه درياءَ خان، باکوڙي وارن جي قربانين کي وساري ڇڏيو آهي، مان مايا جي نشي ۾ سن جي پوڙهي شِينهن جي ڏٺل خواب کي چڪناچُور ڪري ڇڏيو آهي، مان لطيف شناسي کان پري ٿي پيو آهيان، مان شاهه عنايت جي قرباني کي وساري ڇڏيو آهي، هي جنازو منهنجي غيرت جو جنازو آهي!”.
نوجوان سندس ڳالهيون ٻُڌي اچرج ۾ پئجي ويا، کين سمجهه نه پئي ته هُوءَ ڇا چون!. هُن وري مُسلسل هوڪا ڏيڻ شروع ڪيا؛ “اچو اچو......... منهنجي جنازي کي ڪُلهو ڏيو....... اچو اچو منهنجي “غيرت” جي جنازي کي ڪُلهو ڏيو، مان ڌرتي ماءُ جي سورهيه پُٽن ۽ حيدرآباد ۾ تذليل جو نشانو بڻجندڙ نياڻين جو ڏوهي آهيان گُناهگار آهيان!”.
سندس هٿ ۾ ٽُوال جي ڳنڍ ۾ جي ايم سيد جو ڪتاب “رهبر” ۽ لطيف جو رسالو هئا، هُو هوڪا ڏيندو اڳتي وڌندو پئي ويو؛ “مان بي غيرت ٿي پيو آهيان، مان صدين کان پنهنجي غيرت مند هُجڻ واري شناخت تي پيشاب ڪري ڇڏيو آهي، اڄ نياڻين جي تذليل تي به منهنجي غيرت ڀڙڪو نٿي کائي، مان بي غيرت ٿي پيو آهيان...... مان بي غيرت ٿي پيو آهيان.........
“اچو اچو........... منهنجي “غيرت” جي جنازي کي ڪُلهو ڏيو.........!!”، ماڻهون کيس حيرت واري نظرن سان ڏسندا رهيا، هُو اڳتي وڌندو رهيو...........
***