ڪھاڻيون

ضمير جو موت

نوجوان لکاري مرتضيٰ ناريجو سنڌي ڪھاڻيءَ جيَ لشڪر جو هڪ سجاڳ سپاهي آهي. مرتضيٰ جي ڪھاڻيءَ جي سڀ کان مُنفرد ڳالھ، لکڻ ۾ سندس بي رِيائي، يعني ”سِڌي راند سونٽي جي“ آهي. هن جيڪو ڪجھ به ڏٺو ۽ محسوس ڪيو آهي، سو جيئن جو تيئن لکيو آهي. مرتضيٰ نہ صرف تصوير جا ٻئي پاسا ڏيکاريا آهن، پر ڪهاڻيءَ جي ڪينواس تي، اسان جي منافق تَرين ۽ نفسياتي مريض سماج جا اڇا، ڪارا، ڳاڙها، نيرا، پيلا، يعني سمورا رنگَ پنهنجي ڀرپور جلوا افروزين سان چِٽيا آهن. سندس ڪهاڻيون فَني حوالي سان ڪٿي بيٺل آهن، ان جي فيصلي ۾ تہ اڃا دير آهي، پر موضوع جي حوالي سان مُنفرد ۽ حالات جي تَقاضائُن سان گهڻي حد تائين هم آهنگ آهي.
Title Cover of book ضمير جو موت

اڄڪلهه جو عشق

اڄڪلهه جو عشق

شراب جي نشي ۾ ڌُت ٿي هُو پوليس واري کي سڏي ٿو، “اڙي جُمعا ڪٿي مري وئين اها ڇوري ته وٺي آ جيڪا شام ڪارو مُنهن ڪري جهلي آ”.
“پر سائين اها ته صبح ڪورٽ ۾ پيش ڪرڻي آهي..........
“اڙي ڪورٽ جي ته آئون.............”، ڪچيون گاريون ڏيندي، “وٺي اچينس ته ڪا رات رنگين ڪريون”.
جمعون ڊڄندي ويو وڃي ڇوڪري کي اٿاريائين، “بابا هلو صاحب ٿو سڏي!”. ڇوڪري ڊڄندي ڏڪندي، “منهنجو مڙس اچي ٿو مون کي وٺڻ؟”.
پوليس وارو نيڪ دل جهونو، “بابا هو توکي ڇڏي ڀڄي ويو آ هُو هاڻ ڪونه ايندو!”. پر هُن جي دل ۾ عشق جو ڇوليون اکين تي نينهن جو پردو هُو چئي ٿي، “نه هُو ضرور ايندو شام جو مون کي چيو هئائين ته توکي واپس ٿو وٺي وڃان”.
پوليس وارو، “بابا صاحب وٽ هلو!”.
هُوءَ ڊڄندي ڏڪندي اچي صاحب اڳيان بيٺي، ايس ايڇ او صاحب نشي ۾ ڌُت، “ڇوري تون ڀڄي آئي آهين مائٽن جي مُنهن تي دانگي ملي؟”.
“سائين آئون ته هُن سان پيار ڪندي آهيان ۽ هُو مون کي وٺي آيو آ”.
“ڇوري اهو ڀڙوو توکي اتي ڇڏي ڀڄي ويو آ”.
هُن جي اکين مان ڳوڙها وهي آيا، “پر هُو ته مون سان پيار ڪندو آ، هُن جي ڪري آئون پنهنجو گهر ڇڏيو، منهنجي امان، منهنجا ڀائر، منهنجون ڀيڻون، منهنجيون سهيليون، منهنجو سڀ ڪجهه ڇڏيو آ”.
“ڇوري ماٺ ڪر بند ڪر بڪواس!”. صاحب ڪمري جو در بند ڪري کيس اندر ڌڪو ڏنو. هُوءَ سڄي رات روئيندي رهي، ايس ايڇ او صاحب نشي ۾ ڌُت سڄي رات کيس پٽيندو رهيو.
***