ڪھاڻيون

ضمير جو موت

نوجوان لکاري مرتضيٰ ناريجو سنڌي ڪھاڻيءَ جيَ لشڪر جو هڪ سجاڳ سپاهي آهي. مرتضيٰ جي ڪھاڻيءَ جي سڀ کان مُنفرد ڳالھ، لکڻ ۾ سندس بي رِيائي، يعني ”سِڌي راند سونٽي جي“ آهي. هن جيڪو ڪجھ به ڏٺو ۽ محسوس ڪيو آهي، سو جيئن جو تيئن لکيو آهي. مرتضيٰ نہ صرف تصوير جا ٻئي پاسا ڏيکاريا آهن، پر ڪهاڻيءَ جي ڪينواس تي، اسان جي منافق تَرين ۽ نفسياتي مريض سماج جا اڇا، ڪارا، ڳاڙها، نيرا، پيلا، يعني سمورا رنگَ پنهنجي ڀرپور جلوا افروزين سان چِٽيا آهن. سندس ڪهاڻيون فَني حوالي سان ڪٿي بيٺل آهن، ان جي فيصلي ۾ تہ اڃا دير آهي، پر موضوع جي حوالي سان مُنفرد ۽ حالات جي تَقاضائُن سان گهڻي حد تائين هم آهنگ آهي.
Title Cover of book ضمير جو موت

GIVE AND TAKE

GIVE AND TAKE

ساحل رڙيون ڪري چوندو رهيس ته، “اهي ماڻهوءَ ٺڳ آهن، تنهنجو غلط استعمال ڪندا، تون نازڪ نفيس آهين، تنهنجو ڪيريئر تباهه ٿي ويندو پليز تون ان ضد تان لهي وڃ ته بهتر آهي، تون اڳي ئي دوکو کائي چُڪي آهين.
هُوءَ مُسڪرائي ساحل طرف ڏسڻ لڳي ۽ چيائينس، “چريا تو کي ڪهڙي خبر هيGive and take جو دور آهي. وڌ ۾ وڌ ڇا ڪندا جيڪا شئي هُنن کي کپي اُها آئون ڏيڻ لاءِ تيار آهيان باقي اهي تو وارا کوکلا “اصول” ۽ “عشق” پاڻ وٽ سنڀالي رک. انهن جي هاڻ ويليو ناهي رهي.
ائين چئي هُوءَ ساحل کي اڪيلو ڇڏي پنهنجي منزل طرف رواني ٿي وئي.
***