ڪھاڻيون

ضمير جو موت

نوجوان لکاري مرتضيٰ ناريجو سنڌي ڪھاڻيءَ جيَ لشڪر جو هڪ سجاڳ سپاهي آهي. مرتضيٰ جي ڪھاڻيءَ جي سڀ کان مُنفرد ڳالھ، لکڻ ۾ سندس بي رِيائي، يعني ”سِڌي راند سونٽي جي“ آهي. هن جيڪو ڪجھ به ڏٺو ۽ محسوس ڪيو آهي، سو جيئن جو تيئن لکيو آهي. مرتضيٰ نہ صرف تصوير جا ٻئي پاسا ڏيکاريا آهن، پر ڪهاڻيءَ جي ڪينواس تي، اسان جي منافق تَرين ۽ نفسياتي مريض سماج جا اڇا، ڪارا، ڳاڙها، نيرا، پيلا، يعني سمورا رنگَ پنهنجي ڀرپور جلوا افروزين سان چِٽيا آهن. سندس ڪهاڻيون فَني حوالي سان ڪٿي بيٺل آهن، ان جي فيصلي ۾ تہ اڃا دير آهي، پر موضوع جي حوالي سان مُنفرد ۽ حالات جي تَقاضائُن سان گهڻي حد تائين هم آهنگ آهي.
Title Cover of book ضمير جو موت

محبت جن جي من ۾

“ٻُڌ سائين.....
“جي سائين ٻُڌايو..........
“توهان مرد وڏا موقعي پرست آهيو!”.
“اهو وري ڪيئن؟”.
“ڏس نه آئون توسان بي حد محبت ڪندي آهيان ٻُڌائي ڪندي آهيان نه!؟؟”.
“ها سائين بلڪل ڪندي آهين”.
“پوءِ به جڏهن توسان ملان ٿي تون رڳو مون سان سيڪس ڪرڻ جي پُٺيان ڇو لڳي پوندو آهين؟”. “يار سيڪس فطري عمل آهي ۽ مرد اهو عمل صرف عورت سان ئي ڪري سگهي ٿو ٻيو ڀلا آئون ڪيڏانهن ويندس؟”. “يار اها ڳالهه ئي ته مون کي سمجهه نٿي اچي توهان مرد پنهنجي سواد حاصل ڪرڻ لاءِ فطرت کي هٿيار ٺاهي بيهي رهندا آهيو ڇو ڀلا!؟؟”. “اڇا تون ئي ٻُڌائي سيڪس کان تون انڪاري آهين؟”.
“مون ائين ڪڏهن چيو ته ڪو انڪاري آهيان، منهنجي چوڻ جو مقصد اهو آهي ته توهان مرد سيڪس جي پُٺيان ڪريزي ٿي پوندا آهيو ۽ ان جي بنسبت عورت کي صرف بي حد پنهنجائپ، پيار ۽ سُڪون جي ضرورت هوندي آهي. عورت چاهيندي آهي ته هُن جو محبوب کيس بي حد پيار ڪري، بس پاڻ کان پري نه ڪري. عورت هڪ حد تائين سيڪس جي حامي هوندي آهي پر توهان مردن وانگر چو ويهه ڪلاڪ چري ناهي هوندي. خبر اٿئي عورت کي سمجهڻ ڏاڍو ڏکيو آهي پر عورت سان جڏهن مرد حقيقي پيار ڪندو آهي نه تڏهن عورت مرد کي پاڻ ارپي ڇڏيندي آهي”.
“يار تون به نه الائي ڪهڙيون ڳالهيون کڻي ويهي رهندي آهين، ڪڏهن ڪڏهن ته موقعو ملي ٿو ليڪچر ڇڏ ۽ ڪُجهه ڪرڻ ڏي!”.
هُوءَ کيس گُهوري ڏسي ٿي. اڄ هُو کيس روايتي مرد لڳو.
***