ڪھاڻيون

ضمير جو موت

نوجوان لکاري مرتضيٰ ناريجو سنڌي ڪھاڻيءَ جيَ لشڪر جو هڪ سجاڳ سپاهي آهي. مرتضيٰ جي ڪھاڻيءَ جي سڀ کان مُنفرد ڳالھ، لکڻ ۾ سندس بي رِيائي، يعني ”سِڌي راند سونٽي جي“ آهي. هن جيڪو ڪجھ به ڏٺو ۽ محسوس ڪيو آهي، سو جيئن جو تيئن لکيو آهي. مرتضيٰ نہ صرف تصوير جا ٻئي پاسا ڏيکاريا آهن، پر ڪهاڻيءَ جي ڪينواس تي، اسان جي منافق تَرين ۽ نفسياتي مريض سماج جا اڇا، ڪارا، ڳاڙها، نيرا، پيلا، يعني سمورا رنگَ پنهنجي ڀرپور جلوا افروزين سان چِٽيا آهن. سندس ڪهاڻيون فَني حوالي سان ڪٿي بيٺل آهن، ان جي فيصلي ۾ تہ اڃا دير آهي، پر موضوع جي حوالي سان مُنفرد ۽ حالات جي تَقاضائُن سان گهڻي حد تائين هم آهنگ آهي.
Title Cover of book ضمير جو موت

نيگيٽِو

نيگيٽِو

“يار حد ٿو ڪرين ائين به ٿيندو آهي ڇا!. هُوءَ تنهنجي محبوبا آهي تون هُن جون تصويرون سڀني کي پيو ڏيکارين!.”
عديل انگريزي ۾،
You mean lover?, My foot I only want to use Her thats all.
“پر يار ڏس ته سهي هُوءَ ڪيڏي معصوم ۽ پياري آهي، توسان پيار به ته ڪيترو ڪندي آهي!”.
عديل، “يار علي ڳالهه ٻُڌ...... ايڏي جي نه ڀلي هُجي ها ته مون سان فون تي ڪونه ڳالهائي ها الائي ڪيترن سان ڳالهائيندي هوندي، مون ڪو ٺيڪو ته ڪونهي کنيو جو هر ڇوڪريءَ سان عشق ڪريان ۽ وري شادي ڪريان. اهڙيون ڇوڪريون بس يوز ڪرڻ لاءِ هونديون آهن تون ڇا سمجهين تو ۾ ته لڇڻ آهي ڪونه رڳو مٿو ويٺو کائين!”.
علي، “يار پر فون تي ڳالهائڻ واري هر ڇوڪري خراب ته ناهي هوندي نه!. سچي محبت به ته جنم وٺندي آهي نه ۽ هُوءَ ته توسان بيحد پيار ٿي ڪري تون الزام ڪيئن پيو هڻين هُن تي تو وٽ ڪو پروف آهي ڇا ۽ ٻُڌ فون ته تنهنجي “ڀيڻ” وٽ به آهي پوءِ.............؟؟؟”.
***