ويچارو غريب
گهڻو ڪري هُو ڪڏهن ڪال گرلس وٽ ويندو نه هو پر اڄ سندس زال کي مائٽن ڏي وئي پندرنهن ڏينهن ٿي ويا هئا سو گهڻئي برداشت ڪيائين پر چوندا آهن نه مرد ۽ گهوڙو جهليو نه جهلجن. سو موبائيل مان ڪانٽيڪٽ جانچيندي هڪ پُراڻي واسطي واري “ڀڙوي” جو نمبر وڃي هٿ لڳس.
فون ڪيائين ته “ڀڙوي” وڏي سِڪ مان ڳالهائيندي چيس؛ “جي سائين......... حاضر سائين... اجهو پهچو ته صفا وي آئي پي مال ٿو کارايان!”.
هن به موٽرسائيڪل اسٽارٽ ڪئي ۽ جهاز وانگر اڏائيندو وڃي اڏي تي پهتو. ڀڙوو اڳي ئي انتظار ۾ بيٺو هو سو هن کي ڏسي پيلا ڏند ڪڍي سندس آڌرڀاءُ ڪيائين ۽ وڏي قُرب سان اندر وٺي آيس. اُن وقت اُتي ٻه ٽي ڄڻيون موجود هيون، هن وٽ کيسي ۾ ٽوٽل پنج سئو موجود هئا سو هڪ تي هٿ رکي سئودو طيءَ ڪري اندر وڃڻ لڳو ته پويان کان ڀڙوو ڀڄندو آيو؛ “سائين صبر صبر...... توهان ٿورو ويهو!”.
هن پريشاني ۾ جواب ڏنو؛ “ڇو؟، ڇا ٿيو!؟.”.
“سائين اها ڇوڪري فلاڻي خان سان ويندي فارغ ٿي اچي ته پوءِ توهان وڃجئو!”.
هن احتجاج ڪيو؛ “پر اها ته مون بُڪ ڪئي آهي پنج سئو به ايڊوانس ڏنا اٿم.”.
ڀڙوي وڏي ادب سان جواب ڏنو؛ “سائين فلاڻي خان ان جا ٻارنهن سئو رپيا ڏنا آهن. اوهان وٽ ٻارنهن سئو هُجن ته اڳ ۾ وڃو.”.
هي بارنهن سئو جي ڳالهه ٻُڌي ڀِت کي ٽيڪ ڏئي ويهي رهيو ۽ فلاڻي خان جي فارغ ٿيڻ جو انتظار ڪرڻ لڳو.
***