پيڙاءُ
ماحول ۾ سانت لڳي پئي هئي، چاچي جي اڳيان ڪنهن کي ڳالهائڻ جي همٿ ڪونه پئي ٿي، چاچي سڀني ڏي نهاري پاڻ ئي ڳالهائڻ شروع ڪيو، “ابا ڏيو خبر خير ته آهي نه؟، سڀ ائين خاموش ڇو ويٺا آهيو ڪو حال احوال ته ڏيو”.
عنايت خاموشي ٽوڙيندي ڳالهايو، چاچا سائين ڳالهه اصل ۾ اها آهي ته اليڪشن اچي وئي آهي هاڻ ووٽ ڪنهن کي ڏجي اهو مشورو وٺڻ لاءِ اچي سڀ گڏ ٿيا آهيون”.
چاچي اکين تان عينڪ هيٺ سرڪائيندي پڇيو، “اميدوار ڪير آهي ڀلا؟”.
“چاچا اميدوار هڪڙو ته ڀُورل شاهه جو پُٽ آهي ٻيو وري ڪارل شاهه جو پوٽو ۽ ڪُجهه آزاد اميدوار به آهن”.
چاچي مٿي نهاريندي هڪل ڪئي، “اهو ڀُورل شاهه اهو ساڳو آهي نه جنهن کي ٽي دفعا ووٽ ڏئي کٽرايو هئوسين؟”.
“ها چاچا ساڳو..........
“اڙي منهنجا ٻچڙا.......... هي سنڌ انهن “شاهن” مان ڇو اچي اڙي آهي. الله جي پاران ڪو ڪتاب نازل ٿيو آهي ڇا يا “قرآن” ۾ ڪا آيت آهي ته هنن شاهن کي سڄي عمر ووٽ ڏيڻا آهن، ابا سڀ ڪن کولي ٻُڌي ڇڏيو ڪوبه اهڙو اميدوار جيڪو هنن پُراڻن اميدوارن جي ڀيٽ ۾ ڏهه پرسنٽ به لڇڻ وارو آهي ته ووٽ ان کي ڏجو پر هنن چورن کي ووٽ نه ڏجو. هنن ته اسان جو “رت” پي ڇڏيو آهي. هنن ته اسان جي سنڌ امڙ جو ساهه سُڪائي ڇڏيو آهي ۽ ها سڀ وڏي عمر وارا ٻُڌي ڇڏيو اگر هڪ پوڙهو ڀڙوو نڪري ته سئو ڀڙوا پئدا ڪندو آهي پر اگر هڪ پوڙهو مڙس ٿي بيهي ته مُڙس ماڻهن جا نسل پئدا ڪري وجهي!”.
چاچو سارنگ ائين چوندو لٺ جي ٽيڪ سان گهر ڏانهن روانو ٿي ويو.
***