گُم ٿيل وجود
اونڌاهي ڪوٺي اک نه ڏسي گوڏو!.
ڪُوٺي جي ڇت ايترو ويجهو جو ڪنڌ به مٿي نه ڪري سگهجي، ڪوٺي جي ڊيگهه جنهن ۾ ٽنگون سڌيون ڪرڻ جي جڳهه نه هُجي. هُو جسماني ڪمزور ٿي چُڪو هو پر سندس حوصلا آسمان تي چنڊ ستارن وانگر اونچا هئا.
کيس ڪال ڪوٺڙي مان ٻاهر ڪڍيو ويو. اکين تي اڃان بدستور پٽي ٻڌل هئس. محسوس ٿيس ته ڪنهن وڏي حال ۾ هو پٽ تي گوڏن ڀر ويٺل هو..... پُٺيان کان هٿ ٻڌل هئس.
اوچتو ڪنن تي لانگ بُوٽ جي ٺڪ ٺڪ جو آواز پيس پاڻ ڪمزور هُجڻ جي باوجود حوصلي سان سِڌو ٿي ويٺو. لانگ بُوٽ جو آواز اڃان ويجهو ٿي ويس. ڳرو آواز سندس ڪنن سان ٽڪرايو، “تو تم هو آزاد سنڌي....... اتني عمر هو گئي هي پهر بهي مار کهاني ڪا شوق هي تمهين؟، ڪيون رياست ڪي خلاف بات ڪرتي هو مرني ڪا شوق هي؟”.
آزاد ڪنڌ مٿي کنيو کيس نظر ته ڪجهه نه آيو پر محسوس ٿيس ته ڪو ديو جهڙي قد سان آهي کيس اعتماد سان جواب ڏنائين، “ميني ڪوئي غلط بات نهين ڪهي. ڪيا حق مانگنا غلط هي؟. جس ڌرتي په مين رهتا هون وه پوري مُلڪ ڪو چلا رهي هي اور بدلي مين اسي ڪيا مل رها هي؟. دهشتگردي؟، مارا ماري؟، مذهبي فيڪٽريان؟ بهوڪ؟. ڪيا ديا هي اس مُلڪ ني همين؟”.
لانگ بُوٽ، “مطلب اتنا مارني ڪي بعد بهي تمهاري اڪڙ ختم نهين هوئي؟”.
آزاد، “يه اڪڙ نهين ميرا غرور هي جو مجهي ميري ڌرتي اور ميري ڌرتي ڪي لوگون پر هي”.
لانگ بُوٽ، “پر تمهاري لوگ تو تمهاري ليئي آواز بهي نهين اُڻها رهي!، چند لڙڪيان اور پاگل سي لڙڪي بيڻهي هوئي هين!”.
آزاد، “مجهي ڪسي سي ڪوئي گِلا نهين، ايڪ دن آئيگا جب ميرا لهو رنگ لائيگا اور اس دن نا تو تم رهو گي نا يه تمهاري ڪال ڪوٺڙيان رهينگي!”.
لانگ بُوٽ، “مين تمهاري گهر والون سي تمهاري بات ڪرا سڪتا هون، تم انڪو بولو ڪه چُپ ڪر ڪه گهر بيڻهين، يه احتجاج، دهرني اور بهوک هڙتال په نا بيڻهين، يه راسته چهوڙ دين ورنه هم تمهين اور ان سب ڪو مار دينگي!”.
آزاد، “مجهي ڪوئي پرواهه نهين ڪه تم لوگ مجهي مار دوگي اور مجهي يه بهي پرواهه نهين ڪه تم سب ڪو مار دوگي، مجهي خوشي هي ڪه تم اتني طاقتور هوني ڪه باوجود ان نهتي بچون سي ڊر رهي هو، يهي ميري جيت هي........... يهي ميري جيت هي.............
***