اُلٽي
“مُئي نڀاڳي شمون ڪٿي مري وئين؟. اٽو اڌ ۾ رهيو پيو آهي، مکيون لامارا پيون ڏين جلدي اچ نڀاڳي..........
“شمون او شمون.............
پوڙهيءَ ائين ئي ٻاڪاريندي رهي پر شمون پنهنجي وارن کي پئي ٺاهيو. چئي، “هُونهه... پاڻ اٽي ۾ هٿ وجهيو پوءِ ويٺي هُل ڪري........... شل ڏائنڻ مري ته جان ڇُٽي........
اوچتو شمون جي دل ڪچي ٿيڻ لڳي، اُٻڙڪون اچڻ لڳس، سيني تي هٿ ڏئي اڱڻ ۾ لڳل واش بيسڻ ڏي ڀڳي، واش بيسڻ وٽ پُهتي ته “اُلٽي” اچي ويس، پريان کان شمون جو مڙس به گهر ۾ داخل ٿيو هو، شمون کي “اُلٽي” ڪندي جو ڏٺائين ته ڊوڙندو آيو، اچي شمون جي ڀرسان بيٺو، پريان پوڙهي شمون جي سس جيڪا هيستائين شمون تي تپي ويٺي هئي سا اُٿي ۽ جُهمر هڻڻ لڳي ۽ سهرا ڳائڻ لڳي، “پُٽ پينگهن ۾، پينگها محلات ۾، لوڏڻ واريون لک........ منهنجي راڻل کي مولا ڏيندو پُٽ..........
“او هن اڱڻ تي خان لڳي وئي بهاري.........
پريان کان شمون هڪل ڪئي، “او مُئي پوڙهيءَ....... ڇا تي ٿي جُهمريون هڻين؟. ڇا ٿي ويو مون کي ڪو پُٽ ڪونه پيو ڄمي، رات جيڪو آلو جو رهي وارو ٻُوڙ ٺاهيو هُئيي نه...... اُن اچي پيٽ ۾ ولوٽ وڌي آ........ تڏهن “اُلٽي” آئي آهي............
***