رنڊيءَ جو خُدا
هُن پنهنجي نئين گراهڪ کان واندو ٿيندي پنهنجي پُراڻي جگري سهيلي کي ڪال ڪئي، “هيلو مُسڪان ڪيئن آهين؟”.
جواب، “ٻِن مردن سان سُمهي اٿي آهيان ٻيو ڪيئن هوندس ڀلا!. تون ٻُڌائي؟”.
“ها آئون به هاڻ واندي ٿي آهيان، هڪ پوڙهو کڳ الُو چمڙي جهڙي گراهڪ هو جنهن جان ئي ڪونه پئي ڇڏي.......... مُسڪان هڪ ڳالهه پُڇان؟”.
“جي پُڇ يار........
“تنهنجي خُدا توکي ٻه گراهڪ موڪليا ۽ مون واري مون ڏي هڪ پوڙهو کڳ...... ڀلا پاڻ کي عزت واري خُدا، اميرن واري خُدا، پئسي واري خُدا، سُڪون واري خُدا، شرافت جي زندگي واري خُدا وٽ انٽري ملي سگهي ٿي؟”.
“اڙي يار تون به ڪهڙيون ڳالهيون ٿي ڪرين...... پاڻ انهن سڀني خُدائن پاران پئدا ڪيل شرافت جو چولو پهريل ماڻهن کي خوش ڪرڻ لاءِ ڄميا آهيون، شايد پاڻ وارو خُدا انهن سڀني کان ڪمزور ۽ هيڻو آهي!”.
***