صاحب
صاحب جيڪو پنهنجي آفيس جو انچارج هو جڏهن آيو هو ته صفا سهڻو سنهڙو من مست لڳندو هو پر چوندا آهن جهڙو واءُ گُهلي تنهن پاسي وڃجي سو هاڻ شرٽ جي بٽڻن مان پيٽ ٻاهر جهاتيون پئي پاتس. روز جا پنجاهه سٺ حصي ۾ اچي ويندا اٿس. وڏي صاحب جو به خاص آهي سو ڪرسي به سڻڀي تي ويٺل آهي.
پڻس مرشد جي درگاهه تي مٽيون ڀريندو هو، سائين گاجن پير جڏهن ايم پي اي ٿيو ته منٿون ڪري ليلائي ليلائي نوڪري وٺي ڏني هئس. گاجن سائين جيستائين جيئرو هو مڙئي پڻس جو حال پڇڻ ويندو هو امڙ ڪراڙي دعائون ڏيندي نه ڍاپندي هئس، پڻس جون اکيون کيس ڏسي چمڪي پونديون هيون پر واءُ جو ٻيو گُهلي ويو گاجن وڃي مالڪ سان مليو صاحب وڏي شهر جي ڊفينس ۾ وڏو بنگلو هٿ ڪري ورتو. پنج ڇهه گاڏيون، نوڪر چاڪر، پروٽوڪول جي عادت پئجي ويس. مٿان جو پناهگير طبقي جي سنهڙي ميڊم ڊاڪٽرياڻي سان شادي ڪيائين بس پوءِ ته پاڻ کي آسماني مخلوق ڀائڻ لڳو.
پهريان امڙ ابي جيڪي ڳوٺ جي ڪچي جهوپڙي ۾ رهندا هئا کائنس سالين پُڄاڻان ڪو ملڻ ايندو هو پر هاڻ اچڻ وڃڻ صفا بند ڪري ڇڏيائين. ماڻس ويچاري پئي ايندي ويندي کي نياپا کڻائيندي هئي. صاحب کي پئسي جي جُنون ۽ ميڊم اهڙو ته قابو ڪيو جو ابي جي موت تي به ٻن ڏينهن کان پوءِ آيو. راڄ جي ٻن چڱن ٿُو ٿُو ڪيس ته مڙس ڪاوڙجي هليو ويو امڙ کي اڪيلو ڇڏي اهو به نه ڀائيائين ته ان جنم ڏنو، ڏک سُور ڏسي پالي وڏو ڪيو آ........!!.
امڙ ائين ماني ڳڀي لاءِ در در تي ڌڪا کائي مري وئي پر کيس پرواهه نه ٿي. صاحب اڄ محسوس ڪيو ته پئسه ڪجهه گهٽ مليا آهن گهر پهتو ته ڊاڪٽرياڻي صاحبه گهٽ پئسن ملڻ ڪري ڏاڍو بي عزتو ڪيس. ٻار ته هاڻ کائنس ڳالهائيندا به نه آهن بس پنهنجي ماءُ جي ٻُڌندا آهن، گهر ۾ اردو انگريزي ڳالهائيندا آهن، کيس هاڻ صرف اي ٽي ايم مشين سمجهندا آهن، هاڻ ته صاحب اهو به ڀُلجي ويو آ ته هو ڪير آهي ۽ هتي ڪٿان کان آيو هو!.
اڄ صاحب کي جڏهن ڊاڪٽر صاحبه ٻارن اڳيان بي عزتو ڪري ٿي تڏهن ڪمرو بند ڪري رڙيون ڪري روئي ٿو. اڄ ياد پويس ٿو پوڙهو پيءَ ۽ امڙ جيڪي ڪڏهوڪا هليا ويا، سڀ ڪجهه وٽس هوندي به روئڻ سندس مُقدر بڻجي ٿو پوي.
***