ڪھاڻيون

ضمير جو موت

نوجوان لکاري مرتضيٰ ناريجو سنڌي ڪھاڻيءَ جيَ لشڪر جو هڪ سجاڳ سپاهي آهي. مرتضيٰ جي ڪھاڻيءَ جي سڀ کان مُنفرد ڳالھ، لکڻ ۾ سندس بي رِيائي، يعني ”سِڌي راند سونٽي جي“ آهي. هن جيڪو ڪجھ به ڏٺو ۽ محسوس ڪيو آهي، سو جيئن جو تيئن لکيو آهي. مرتضيٰ نہ صرف تصوير جا ٻئي پاسا ڏيکاريا آهن، پر ڪهاڻيءَ جي ڪينواس تي، اسان جي منافق تَرين ۽ نفسياتي مريض سماج جا اڇا، ڪارا، ڳاڙها، نيرا، پيلا، يعني سمورا رنگَ پنهنجي ڀرپور جلوا افروزين سان چِٽيا آهن. سندس ڪهاڻيون فَني حوالي سان ڪٿي بيٺل آهن، ان جي فيصلي ۾ تہ اڃا دير آهي، پر موضوع جي حوالي سان مُنفرد ۽ حالات جي تَقاضائُن سان گهڻي حد تائين هم آهنگ آهي.
Title Cover of book ضمير جو موت

ڦتو ۽ ڦوڪڻو

ڦتو ۽ ڦوڪڻو

“اڙي ڦتو ڏي خبر ڪيڏانهن پيو وڃين؟”.
“ير ڳالهه ڪهڙي ٻُڌايان بس ڇڏ کڻي!”.
“اڙي وري به خبر ته پئي.............
“ير ڪالهه پاڻ واري ڳوٺ ۾ اها وڏي ڏاڪدرياڻي آئي هئي نه مريض تپاسڻ ۽ مفت ۾ پئي دوائون ڏنئين سو مون واري مائيءَ کان وڃين پڇيائين ٻار گهڻا اٿئي سو مون واري مائيءَ ويچاري اٻوجهه ههڙي ڀوري منڊم ڏاڪدرياڻي کي ڏسي وات گودو هڻي ويس ۽ سچي ڪري وڌئين ته ست ٻار آهن!”.
“اڙي ڦتو ته پوءِ ان ۾ لڪائڻ جي ڪهڙي ڳالهه آهي!؟”.
“اڙي ڀُوڪ اڳتي ته ٻُڌ منڊم مون واري مائيءَ کي چيو ته ٻار بند ڪرائي ڇڏ. ان تي مون واري مائيءَ راضي ڪونه ٿي چئي مون کي آپريشن کان ڀئو ٿو ٿئي سو ڏاڪدرياڻي چيس ته تو واري مڙس جي نس بندي ڪرائي، ڦتو مطلب نس وڍرائي نامرد ٿي وڃان نه بابا ۽ ٻيو طريقو به ٻُڌائي ويس ۽ ڏٻو ڦوڪڻن جو ڏئي ويس ۽ چيس ته رات جو اهي ڦوڪڻا پائڻا آهن”.
“ها ير ڦتو مسئلو ته واقعي ئي وڏو آهي!”.
“ير ڦوڪڻا ته مون وارن ڇورن ڦوڪي اُڏائي ڇڏيا باقي ٻه بچيا آهن وڃان پيو منڊم کان پڇڻ ته اهي ڪهڙي جڳهه تي پائبا؟”.
***