ڪھاڻيون

ضمير جو موت

نوجوان لکاري مرتضيٰ ناريجو سنڌي ڪھاڻيءَ جيَ لشڪر جو هڪ سجاڳ سپاهي آهي. مرتضيٰ جي ڪھاڻيءَ جي سڀ کان مُنفرد ڳالھ، لکڻ ۾ سندس بي رِيائي، يعني ”سِڌي راند سونٽي جي“ آهي. هن جيڪو ڪجھ به ڏٺو ۽ محسوس ڪيو آهي، سو جيئن جو تيئن لکيو آهي. مرتضيٰ نہ صرف تصوير جا ٻئي پاسا ڏيکاريا آهن، پر ڪهاڻيءَ جي ڪينواس تي، اسان جي منافق تَرين ۽ نفسياتي مريض سماج جا اڇا، ڪارا، ڳاڙها، نيرا، پيلا، يعني سمورا رنگَ پنهنجي ڀرپور جلوا افروزين سان چِٽيا آهن. سندس ڪهاڻيون فَني حوالي سان ڪٿي بيٺل آهن، ان جي فيصلي ۾ تہ اڃا دير آهي، پر موضوع جي حوالي سان مُنفرد ۽ حالات جي تَقاضائُن سان گهڻي حد تائين هم آهنگ آهي.
Title Cover of book ضمير جو موت

فلرٽ

فلرٽ

“تو کيس ڇو ڇڏيو؟؟؟”.
“اڙي چريءَ تون به ڪا صفا ڀوري آهين!”.
“هو ڪو منهنجو پيار هو ڇا جو سدائين گڏ رهانس ها....... مون جسٽ فلرٽ پئي ڪيو!”.
“پر هن توسان سچي محبت پئي ڪئي......
“ڏس عاشي تون ان معاملي کي اتي ئي کڻي ڇڏ اها ڳالهه تنهنجي سمجهه کان مٿاهين آهي”.
“پر عيني يار آخر مون کي به ته خبر پوي آخر تو هُن کي ڇو ڇڏيو؟”.
“عاشي تون به نه ڪڏهن ڪڏهن دماغ جي دهي ٺاهي ڇڏيندي آهين........... ڏس يار هو نئون آيو هو، پئسا جام هئس سوچيم ڪجهه حصو وٺجيس سو ٻه مهينن ۾ هي پنج جوڙا ڪپڙن جا ٻه پرس هي واچ هڪ سوني مُنڊي، سامسنگ جو نيو ماڊل موبائل، لنچ، ڊِنر، ڪئش يار سودو مهانگو ته ناهي نه ۽ وري هاڻ هو صفا عشق ۾ انڌو پئي ٿيندو ويو سوچيم ڪٿي سيريس ٿي ڪنڌ ۾ نه پئجي وڃي سو بس عاشي ڊارلنگ ڇڏي ڏنومانس”.
“عيني تو اهو سُٺو ناهي ڪيو!. هُو توکي سچي دل سان چاهڻ لڳو آهي، هُن کي توسان پيار ٿي ويو آهي”.
عيني، “پوءِ مان ڇا ڪريان؟، ڳلي جو هار ٺاهي رکانس؟. مون کان اهڙا تڪڙي پيار وارا ڇوڪرا برداشت ناهن ٿيندا......... رات گئي بات گئي....... هاڻ آرام سان سُمهي پئو ۽ گهڻو نه سوچ!.
***