ايمان وارو
“شائين او شائين رب مٺي جي نالي ڏهه رپيا ڏي دعا ڪندي شائين..............
“او نماجي تون ڏي..........
شنو فقيرياڻي هنن ٻنهي کي مسجد مان نڪرندي ڏسي اچي صدا هنئي هئي. عمر ۾ ٻئي اڌڙوٽ ٿي پيا هئا پر شوق چوٽيءَ جا هئن. شنو مسلسل صدا هڻندي رهي، “شاحب مديني وارو توهان کي خوش ڪندو............ شاحب صبح کان ڪُجهه کاڌو ڪونه اٿم........ ڏهه رپيا ڏيو شاحب.....
زبير، “يار ڏس ڇوري کي مست لڳي پئي آهي ڇاتي ڏسينس!”.
“ها ير پر رمضان آهي روزو به! ڇا ڪجي........!!”.
“ڏسي وٺ.......... روزا ته وري پيا ايندا اِها ڇوري وري ڪونه ايندي”. زبير ايڪسري واري نظر سان شنو جي ڇاتي ۾ نهاريو، شنو سندس نظرن کي محسوس ڪندي به اڻڄاڻ ٿي پئي وري ساڳي نموني، “شاحب ڏيو نه....... شاحب بُک لڳي آهي............
زبير، “ڪافرياڻي” ڀلارو مهينو رمضان پيو هلي ۽ تون اسان روزائتن سامهون ماني کائڻ جي ڳالهه ٿي ڪرين!”. زبير سندس وارن مان جهليندي گِهلي اوطاق ۾ وڌس.
ٻنهي ڄڻن شنو سان اڄ روزو وِچين تي ٽوڙي وڌو هو.
***