ڪاغذي مُحبت
هُن جا چپ سندس چپن کي ڇُهي رهيا هئا. هِن جي هٿن جي پڪڙ سندس چيلهه تي اڃان به مضبوط ٿيندي پئي وئي. سندس اُڀريل ڇاتيون هن جي سيني سان لڳي چقمق وانگر چنبڙي پيون هيون. سندس ٽنگون هن جي ٽنگن سان وچڙيل هيون. گرم جسم ماکيءَ کان مٺين چُمين جو دور هليو پئي اچانڪ هُن پنهنجيون اکيون کوليون ۽ حُجت سان کيس چيو، “ٻُڌ “ڪِنا”...
“جي سائين ٻُڌايو”.
ڪُجهه پل خاموشي وري چپ چُريا هُن ڳالهايو، “تون مون کي ڪڏهن ڇڏي ته نه ويندين نه؟”.
هلڪي مسڪراهٽ سان هِن چپن تي چُمي ڏيندي چيس، “سائين منهنجي زندگي ته تنهنجي نالي آهي آئون ڪڏهن به توکي نه ڇڏيندس ها باقي مِٺي ٻُڌ..
“جي ٻُڌايو.........
کلندي، “تون مون کي ڪڏهن نه ڇڏجان!”.
هُن پنهنجو هٿ سندس مُنهن تي رکندي چيس، “وري ائين ڪڏهن نه چئجان منهنجو مرڻ جيئڻ توسان آهي هميشه لاءِ!”.
ائين ئي نينهن جا ناتا هلندا رهيا. جوانيءَ جا جام ڇُلڪندا رهيا، ٻنهي هڪٻئي جي جسم جو طواف سُٺي نموني ڪيو هو. ٻئي جسماني لذت جو پورو چس چکي چُڪا هئا، هي ته هُن سان ايتري قدر سچو هو جو دل سان هُن سان شادي ڪرڻ لاءِ راضي هو پر هُن جي من ۾ ٻيو ڪجهه هو.
ڪُجهه عرصو هُوءَ اهو چئي رابطي ۾ نه هئي ته منهنجا پيپر پيا هلن. هي هو جو هن جو پل پل انتظار ۾ پئي گذريو، تڙپ هئي جا وڌندي پئي وئي جو هڪ ڏينهن سندس فيس بُڪ تي اسٽيٽس ڏٺائين؛
Got married with my love.
سندس پيرن هيٺان زمين نڪري وئي، سڄي همٿ گڏ ڪري کيس ڪمينٽ ڪيائين، “توهان کي شادي مُبارڪ هُجي گهٽ ۾ گهٽ دعوت ته ڏيو ها!.”
جواب آيو، “توهان هينئر ٿا مُبارڪ چئو”.
هن رپلائي ڏنو، “هاڻ فيس بُڪ اسٽيٽس ڏٺو اٿم ۽ توهان دعوت به نه ڏني!”.
هُن جو رپلائي ڏسي سندس اکيون ڦاٽي ويون، لکيل هو؛ Its ok Ada.
***