بُرقعو
“يار نِدا تون هيڏي خوبصورت آهين پوءِ به پنهنجي پاڻ کي ان ڪاري پيپسي بوتل جهڙي بُرقعي ۾ بند ڪيو ويٺي آهين ڇو يار؟”.
ثمينه، “يار تون به نه ڪڏهن ڪڏهن جاهلن واريون ڳالهيون ڪندي آهين، تون کڻي ٻُڌائي هن سماج ۾ ڇوڪري لاءِ ٻاهر اُٿڻ ويهڻ ڪيڏو ڏُکيو آهي!”.
“ثمينه پر يار پاڻ هنن مردن جي ڪري پنهنجي پاڻ کي ڇو لڪايون؟”.
“ثمي تون به نه يار حد ٿي ڪرين اسان جڏهن گهر کان نڪرون ٿيون ته اُتي ڳليءَ ۾ ڪئي نظرون اسان جي جسم جو پوسٽ مارٽم ڪرڻ لاءِ آتيون هونديون آهن وري گاڏيءَ ۾ چڙهندي ڊرائيور کان وٺي هر مرد جي نظر اسان ۾ ائين هوندي آهي جو لڳندو آهي اجهو ٿا کائين ۽ ان وقت دل چوندي آهي هلندڙ گاڏي مان ٽِپ ڏئي هن “بڪواس” ڪوڙي سوسائٽي مان جان ڇڏائجي، ان کان پوءِ اسين جڏهن اسڪول ڪاليج يا ڪم واري آفيس پهچون ٿيون ته ڪئي “مجنون” دل تريءَ تي کنيو بيٺا هوندا آهن ڪي ته وري بيغيرت انتها جي ڪميڻائپ سان ساهه ئي سُڪايو ڇڏين!”.
“يار ثمي تون ئي ٻُڌائي هيڏي وڏي “تنبوءَ” جهڙي ڪاري “بُرقعي” مان ئي ماڻهو کائڻ واري نظرن سان ٿا ڏسن ته اهو برقعو نه پايون ته ڪڏهوڪو انهن “سماجي بگهڙن” جي وحشي پڻي جو شڪار ٿي وڃي مِٽيءَ ۾ دفن ٿيون!”.
“نِدا يار ڳالهيون ته تنهنجون به سهي آهن پر هن سماج جي “گندي” ذهنيت مان ڇوٽڪارو حاصل ڪرڻو پوندو يار!”.
“ثمي ڇڏ کڻي يار پردو ته دين ۾ به آهي”.
“ندا حد آ دين ۾ عورت کي پردو ڪرڻ جو چيل آهي مرد ڀلي ڪانچ “گوڏن” تائين پايو وتي ان ۾ اوگهڙ ڪونهي، انهن کي برقعو ڪير پارائي ههه ههه ههه....
“يار تون به نه.......
“مرد “سُڌريل جانور” آهي کيس سڀ ڪجهه ڪرڻ جي اجازت آهي باقي پاڻ وارو حُسن ان تنبوءَ جهڙي “بُرقعي” پُٺيان هميشه لڪيل رهندو!”.
٭٭٭